Noctilucent clouds
Vivian Looij, 28 juli 2020
Ik sta altijd versteld van de metamorfose die de wereld ondergaat na zonsondergang. Overdag is het, ook in de ogenschijnlijk rustige gebieden, een drukte van jewelste: fietsers, auto’s met harde muziek die zoveel mogelijk gas geven op de lange stukken, om dan weer volop in de remmen te gaan voor de eerstvolgende bocht, het voortdurend geruis van een snelweg in de verte en natuurlijk het geluid van de landbouwmachines. Een enkel schaap onderbreekt de mechanische kakofonie. Tussen het zakken van de zon en het verstommen van het geluid lijkt een lineair verband te bestaan.
Even is er een doodse stilte… tot de eerste kikker zijn aantrede doet.
In de maanden mei, juni en juli staat de zon laag en worden de wolken ná zonsondergang en vóór zonsopgang als het ware ‘van onderen’ belicht. De aandacht gaat op dit moment van de ‘gewone’ wolken, op zo’n 20 kilometer hoogte, naar de hoger gelegen wolken. Op circa 75 tot 80 kilometer hoogte worden kleine deeltjes in de atmosfeer door waterdamp en zeer lage temperaturen (tussen -90 en -145 graden Celsius) omhuld met een laagje ijs. Door dit ijs wordt het zonlicht weerkaatst en ontstaan wolken met een zilverachtige glans: noctilucent clouds of NLC’s, in het Nederlands ‘lichtende nachtwolken’.
Om dit fenomeen te fotograferen hoefde Hans niet ver te reizen, deze foto is bijna vanuit onze achtertuin genomen! Een schitterende foto met perspectief, dankzij het hekje op de voorgrond en de sloot, met denkbeeldige kikker, die naar rechts toe verdwijnt, en diepte, dankzij de Amerikaanse molen en vee die de grenslijn van de mist markeren. Hans’ timing was, zoals altijd, perfect: hij heeft de noctilucent clouds helder en scherp kunnen fotograferen in deze rustige, beginnende nacht.